Een Fake Tan en alweer Motorpech

Na zeven dagen platteland zijnn we weer terug in Phnom Penh. Ik zit nu in een internetcafeetje tegenover ons hotel onder de ventilator een berichtje naar jullie te typen. Het is nu half negen savonds en het is nog steeds ontzettend warm. Ik denk dat, omdat er zoveel smog is, de warmte niet goed weg kan, het is net een warm dekentje om je heen. Phnom Penh wordt sochtends erg vroeg wakker, rond een uurtje of vijf en nu nog lijkt het alsof ik langs een snelweg zit, zoveel herrie maakt het verkeer. Het is ook een beetje een vieze stad. Overal vuil op straat, er zijn erg veel markten waar vers eten wordt verkocht dat niet zo vers ruikt en het is erg druk, iedereen lijkt constant op zn brommertje door de stad te rijden . Iedere keer als we ons hotel uitgaan worden we omsingeld door de tuktukchauffeurs die ons de stad wilen laten zien en patrick wiet willen verkopen, hij wordt er een beetje gek van, en ze vragen het nooit aan mij. Die zelfde tuktukchauffeurs liggen savonds laat op de tafels van de restaraunt of op hun brommer te slapen, en ook rond de rivier stikt het van de straatverkopers die voor de nacht een muskieten netje opknopen. En dan om vijf uur begint het hele circus opnieuw. Een erg groot verschil met de stadjes die we de afgelopen week hebben bezocht. Kompong Cham en Kratie waren alletwee ontzettend slaperige sfeervolle stadjes, vol met oud-koloniale gebouwen, vissersbootjes, eilandjes in de mehkong, en niet zo heel veel te doen, wat eigenlijk wel goed is met de hitte. In Kompong Cham hebben we het nog gewaagd om rond de middag een vuurtoren te beklimmen. We weten nog steeds niet waarom het ding er eigenlijk stond, hij lijkt nooit echt gebruikt te zijn als vuurtoren, maar een mooi uitzicht gaf het zeker. In Kratie hadden we erg goede bedoelingen. We hadden fietsen gehuurd en wilde met de ferry naar het eiland wat tegenover de stad ligt. We zijn er alleen nooit gekomen. Na onze eerste twintig meter op de fiets zijn we gestopt bij de boekwinkel, hebben we boeken gekocht en hebben de hele dag in cafeetjes gezeten, drankjes gedronken en onze boeken gelezen (sommige van jullie zullen nu denken, maar wat doet patrick op zo'n dag dan? Nou..of je het gelooft of niet, Patrick leest tegenwoordig boeken! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Hij is nu al zo'n 150 bladzijden opweg in 'Who the hell do you think you are...Michael Schumacher?). Eigenlijk wel heel erg lekker om een dagje zo door te brengen. Alles in Kratie leek toch te draaien om het zien van de Mehkong Dolfijnen, en daar hadden we allebei niet zo'n zin in. De jongen die ons incheckte in het hotel vroeg hoeveel nachten we wilde blijven. Toen wij zeiden dat we twee nachten wilden doorbrengen in Kratie, kregen we het advies om sochtends de dolfijnen te gaan bekijken en dan smiddags de bus verder te pakken, want voor de rest is er toch niets te zien of te doen. Goede business spirit!

Na Kratie zijn we doorgereist naar Ban Lung. Het leek alsof we naar het einde van de wereld gingen, de wegen hielden op een gegeven moment op, we reden door een zwartgeblakerd landschap (slash & burn taktiek van de boeren) met alleen af en toe en hutje en konden vaak niet naar buiten kijken door de hoeveelheid stof in de lucht. We waren eigenlijk van plan om en groot rondje te maken en na Ban Lung naar Sen monorom te gaan, maar iedereen die we spraken zei dat de wegen na Ban lung ophouden, dat je er wel heen kan, maar dat het niet aan te raden is, dat een moto je kan brengen voor 40 dollar per persoon en dat als je zelf een motor huurt om te rijden, je beter en kompas, veel water, reserveonderdelen en tools kan meenemen omdat er niets of niemand is om je te helpen. Glup...we vinden of the beaten track wel leuk, maar dat is een tikje overdreven. Zeker met ons geschiedenis met kapotte vervoersmiddelen (ondertussen al 3 keer lekke band op de brommer, kapotte veren, kapotte voorwiellagers, twee lekke fietsbanden, een kapotte trapas, een kapotte aandrijfas in de bus en ook naar Kratie hadden we weer pech, de bus kreeg een lekke band) durfden we het niet aan.

Ban Lung zelf was heerlijk. Het stadje ligt wat hoger, waardoor we savonds opeens weer een trui nodig hadden en we hadden ontzettend veel geluk met ons verblijf voor de nacht: een gloednieuwe ecobungalow (wat dat ook mag betekenen) met eigen badkamer. Het rook nog naar nieuw hout en de lakens waren nog helemaal crispy en de kamer ontzettend stylish, het leek wel een honeymoonsuite! We hadden onderweg in de bus leuke mensen ontmoet die onmiddelijk van hotel veranderde toen ze onze kamer hadden bekeken en met hen hebben we Picknickjes bij het kratermeer gehouden, watervalletjes bekeken en iedere avond erg lekker gegeten (de porties hier zijn gewoonlijk erg klein, een verplicht dieet, maar in Ban Lung krijg je in ieder restaurant onbeperkt rijst en gratis thee..yum). Enige nadeel van Ban lung is al het stof. De grond is er donkerrood, en na een dagje op de brommer moeten al je kleren in de was en lijk je zelf een fake tan te hebben opgedaan( die we er daarna weer enthausiast in onze gloednieuwe natuurstenen badkamer af konden spoelen).

Omdat we geen rondje terug konden maken moesten we de zelfde route terug nemen, nooit zo leuk, dus besloten we in een keer door te rijden naar Phnom Penh, een buritje van 11 uur. Zeer onverstandig besluit...Net nadat de wegen weer verhard waren, vier uur weg van Ban Lung, besloot de bus er mee op te houden, we hadden het kunnen verwachten. Een kapotte radiatorslang. De buschauffeur zei dat het een uur zou duren, maar dat was een erg optimistische inschatting. eerst werd het verkeerde onderdeel gebracht, daarna kon het juiste onderdeel niet worden gevonden, toen moest er zelf iets worden gefabriceerd, vastgeschroefd. weer losgemaakt, weer eropgeschroefd, weer losgemaakt, eindelijk zat de nieuwe slang erop, toen startte de bus niet meer,  daarna moest er nog water bij worden gevuld (ze hadden pas de vorige drie uur de tijd gehad om dat te doen, maar goed). En wij al die tijd buiten wachten, in de middle of nowhere, precies op het heetste moment van de dag en er was echt geen spatje schaduw. We zijn ondertussen heel wat gewend met pech langs de weg. Meestal staan wij rustig een broodje te eten en een beetje te lachen terwijl de andere touristen staan te vloeken en te tieren, maar we hadden het echt gehad toen we aan het eind van de dag met vijf uur vertraging aan kwamen in Phnom Penh. Na een laat dineetje om 11 uur savonds zijn we snel ons bed ingedoken.

Helaas voor pat bekwam dat laatste dineetje hem niet zo goed. Hij heeft vandaag de hele dag inbed gelegen en op de wc gezeten. Ik heb rond de stad gezworven en marktjes bekeken. Hij voelt zich gelukkig nu al wat beter en zegt dat ie een heerlijk dagje heeft gehad: we zijn verhuisd naar een kamer met kabeltv, ik heb hem ontbijt op bed bezorgd, water en chocoladekoekjes voor hem gekocht en ben toen weggegaan, waarna hij de hele dag de zenders kon kijken die hij wilde en op fruit werd getrakteerd toen ik terugkwam. Nou ja!

Morgen reizen we weer verder, richting de kust, voor ons laatste weekje Cambodia.