Tropische oorden en alles op Lao time.

Eindelijk hebben we weer eens de tijd om een berichtje te plaatsen. De laatste keer schreven we vanuit Vang Vieng, inmiddels zitten we in het meest zuidelijke puntje van Laos, vlak bij de grens van Cambodia. Dus dat is alweer zo’n 800 km verderop. We hebben het Tuben allemaal veilig overleefd, Patrick had wat krassen en gebutste plekken, maar daar is het dan ook allemaal bij gebleven. Vanuit Vang Vieng namen we sochtends om vijf uur de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Ik heb nog nooit zo’n hoofdstad gezien en ik denk dat dit ook alleen mogelijk is in Laos. Vientiane is ontzettend klein. Amersfoort is groter en ook zeker een stuk drukker en ik denk dat Vang Vieng zelfs drukker is. Alles gaat erg langzaam en het is er ook al een stukje warmer in de avond.  De franse invloed is een stuk groter dan dat we tot dan toe hadden gezien. Er is een franse krant, franse bioscoop, Er staan erg veel oude koloniale huizen, de verkeersborden en informatieborden zijn in het frans en je kan overal op straat heerlijke baguettes kopen. Voor de rest is het vooral erg duur, dus we wilden niet al te lang blijven. Was wel lache om te kunnen zwaaien naar Thailand aan de overkant van de mehkong. Na twee nachtjes zijn we doorgereisd naar Tha Khek in centraal Laos. Het lijkt wel dat hoe meer we naar het zuiden gaan, hoe langzamer alles gaat. Soms als we iets willen kopen moeten we echt moeite doen om de verkoper wakker te krijgen en de tuktuk chauffeurs hebben achter in het wagentje een hangmat hangen waar ze soms wel de hele dag in lijken te liggen.

We gingen naar Tha Khek omdat midden Laos minder populair is bij de toeristen. De lonely planet schrijft een stukje over The Loop, een weg die in een rondje door midden Laos loopt en op een brommertje kan worden gedaan. Natuurlijk helemaal wat voo Patrick, die bij iedere brommerverhuurwinkel de kriebels krijgt. Dat was dus het plan. We wisten al wel dat de wegen niet super zouden zijn, maar het ging toch nog een stuk minder soepel dan we dachten. We gingen de eerste dag weg om acht uur sochtends, samen op een 110cc motertje. De wegen waren glad, en we hadden super mooi weer. We gingen eerst naar een grot die vroeger werd gebruikt als tempel. Een local had hem vier jaar geleden ontdekt toen hij de grot inklom via een liaan om vleermuizen te vangen voor het avondeten. Tot zijn grote verassing trof hij een grot aan vol met boeddha beelden. Daarna reden we een heel eind door de bossen en velden. Overal werd aan de weg gewerkt. Die weg was er nog niet zo lang en wordt aangelegd omdat er een grote dam wordt gebouwd. Je kon zien dat veel dorpjes nieuw waren. Die dorpjes zijn verplaatst om ruimte te creeeren voor het stuwmeer. Ik moet eerlijk zeggen dat het echt diepe littekens in het landschap achterlaat, maar goed, vooruitgang kost duidelijk ook wat. Helaas voor ons was de weg nog lang niet af en reden we al snel over een zand/kiezel weg langs dorpjes en door de jungle. Patrick klaagt altijd over de slechte kwaliteit van de Chinese motortjes en ik moest er altijd een beetje om lachen, maar helaas voor mij heft hij toch echt wel gelijk. Het Chinese motortje wat wij hadden gehuurd was duidelijk niet opgewassen tegen de slechte weg. Drie kilometer nadat we tha Kek uitwaren begon er iets te piepen in het voorwiel, en om een uurtje of twaalf hadden we onze eerste lekke band. We waren net vijf kilometer geleden langs een dorpje gereden, en het volgende dorpje was 10 kilometer verderop. Wij dus dat brommertje duwen, terug naar het vorige dorpje, in de hitte. Patrick waarschuwde me al dat we er minstens een uur over zouden lopen omdat het behoorlijk zwaar is om de brommertje vooruit te krijgen. Maar het geluk was met ons! Er kwam een man op brommer langs die stopte, een complete garage uit zijn tas trok en langs de kant van de weg onze band plakte. Hij had zelfs een nieuwe binnenband bij zich zodat het niet snel nog eens zou gebeuren. En dus konden we weer verder. Een half uur later reden we door dikke jungle, kwamen we geen mens meer tegen en reden we niet meer langs dorpjes. Het onschuldige gepiep van het voorwiel was inmiddels veranderd in een metalig geschraap en de weg werd steeds slechter. Ik zat niet echt lekker meer achterop. Het werd al steeds later, en we waren steeds banger dat de brommer onder onze kont uit elkaar zou vallen, we moisten overnachten in de jungle en we snachts zouden worden opgegeten. Gelukkig voor ons gebeurde dat niet en konden we al piepen de jungle uit rijden. Om half zes kwamen we aan in ons dorpje voor de nacht, en terwijl we het binnen reden begaf de voorband het voor de tweede keer. Hadden we dus weer geluk mee! We hebben onszelf die avond getrakteerd op een luxe hotel met kabel tv en een lekker dineetje, want we waren alletwee helemaal gesloopt en hadden blauwe billen. Ik had een ander kleurtje huid gekregen van de stof en pats haar leek helemaal grijs. We hebben echt wel een uur onder de douche gestaan. De volgende dag zijn we door gereden terug naar Tha Kek en warden getrakteerd op de beste asfaltweg van Laos (dat had ik ook echt nodig, ik heb de blauwe plekken van die eerste dag nu nog op mn billen staan) en het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien. Prachtige dorpjes met allemaal kinderen die Sabaidee naar je roepen als je langsrijdt, dichte jungle, en de meest vreemde bergen. Patrick kreeg al echt een circuit gevoel van alle bochten, alsof ie weer terug was bij de brommerrace. 40 Kilometer voor Tha Kek kregen we weer een lekke band, het was echt bijna niet meer grappig. Maar weer hadden we geluk, we reden net door een dorpje. Terwijl de band werd beplakt door de lokale monteur warden wij uitgenodigd voor een glaasje water. Daar zaten de belagrijke mensen van de region bij elkaar om te praten over de recente ontwikkelingen in de regio en om te kijken hoe het gaat met de ontwikkelingshulp. Ze vonden het natuurlijk allemaal prachtig dat ze met Patrick konden praten. Een van hen was de directeur van de plaatselijke school. Hij zei dat de meeste hulp vanuit japan komt, maar het erg langzaam gaat allemaal. Alle wegen en bruggen zijn met hulp van japan aangelegd en zij zijn het ook die de scholen bouwen, en de kinderen geld geven om naar school te gaan. Zijn dochter studeert nu in Bangkok met behulp van een japanse studiebeurs, waar hij erg trots op was (we kregen de foto’s en alles tezien) want alleen talentvolle kinderen krijgen die mogelijkheid.

Een halfuurtje later was de band geplakt en warden we uitgezwaaid door de mensen van het reparatietentje. Dat zijn echt de momenten waarop ik het heel erg waardeer dat Patrick de taal spreekt, zo krijg je wat mee van wat er gebeurt in dat gebied. Twee kilometer verder begaf de kilometer teller het en nog eens twee kilometer verder bezweken de achter veren. We zijn toen zo snel mogelijk terug gereden naar het hotel waar we ze hadden gehuurd, hebben de brommer met gebreken ingeleverd en kregen tot onze verbazing zonder commentaar onze deposit terug! Alles bij elkaar was het een tochtje van 300 km, en we waren helemaal kapot toen we weer in Tha Kek waren. Wat een ervaring!

De volgende dag gingen we naar Pakse, met de langzaamste bus ooit, die tien uur deed over een tochtje van ongeveer 350 kilometer. De bus ging onderweg ook nog eens stuk. Om de tijd goed te maken besloot de chauffeur dat het een goed idée was om geen wcstops en eetpauzes in te lassen waardoor we ontzettend hongerig en veels te laat aankwamen in Pakse, waar alle hotelkamers vol zaten. Uiteindelijk konden we nog een kamer krijgen voor 12 euro, wat ongeveer 4 keer zoveel is al swat we gewoonlijk betalen, en voor die kamer heb ik moeten rennen, want ik zag andere mensen met tassen in de richting van het hotel lopen. Ik had daar net de laatste kamer. Lullig voor hun, maar we waren te moe om daar om te geven.

We waren eigenlijk van plan om langer in Pakse te blijven, maar door de dure hotelkamer zijn we zo snel mogelijk vertrokken naar Champasak, een klein plaatsje waar een ruine van een oude khmer tempel te bekijken was. Onderweg daarheen hadden we wat nieuwe mensen leren kennen, waarmee we nu nog steeds optrekken: drie nieuwzeelanders, een zweeds meisje, een nederlands meisje en een israelische jongen. Er was bijna niets te doen in Champasak, maar het was heerlijk. We zijn met zn allen naar de tempel toegefietst, hebben daar rondgekeken, hebben op de terugweg een duik in de Mehkong genomen en hebben daarna op het dak van een vervallen gebouw de zonsondergang en daarna de sterrenhemel bekeken onder het genot van een paar koude biertjes. Dat gebouw bleek later gemaakt te zijn voor de koning. Voordat ze het konden afbouwen brak de revolutie uit en vluchtte de koning weg. Het gebouw is nooit afgemaakt en staat daar nu maar een beetje.

Inmiddels zitten we in Si Pan Don of four thousand islands. Hier is de Mehkong heel breed en zijn er veel eilandjes, een soort delta. Op een van die eilandjes staat ons bungalootje en brengen we de kerst door. Het leven is hier nog trager dan in midden Laos, wat eigenlijk wel lekker is. We hangen de hele dag met de hele groep in een hangmatje, drinken biertjes en vanavond gaan we onszelf trakteren op een pizza en ijs. Er is hier vast vanavond een kerst feestje ergens, maar laat zal het niet worden, want de stroom gaat eraf om elf uur savonds. We hebben zelf al het een en ander ingeslagen om een afterparty te houden en de nieuwzeelanders hebben watermeloenpunch gemaakt en een kerstboom opgezet. Het is wel raar hoor, om hier te zitten met kerst. Het is zo warm en thuis lijkt erg verweg. Maf om kerst te vieren zonder de mensen van thuis, maar het wordt ongetwijfeld gezellig!

Ik hoop dat jullie allemaal een fijne kerst hebben, en Marjolein, alvast gefeliciteerd met je verjaardag!